Epoxylijmen danken hun kracht aan een polyadditiereactie: een chemisch proces waarbij epoxy-groepen reageren met een verharder, zoals amines, amiden of anhydriden. Anders dan UV-lijmen of cyanoacrylaten die via een kettingreactie uitharden, bouwen epoxylijmen hun sterkte stap voor stap op. Het resultaat is een stevig, driedimensionaal netwerk – en dat zie je terug in de prestaties. Eenmaal uitgehard zijn epoxylijmen thermohardend: ze smelten of lossen niet meer op, zelfs niet onder hoge temperatuur of zware belasting.

1-component (1K) epoxylijmen.  Gebruiksklaar: hars en verharder zitten in één formule. Uitharding start pas bij hoge temperaturen (100–200°C). Ideaal bij processen met een langere verwerkingstijd of ovenuitharding

2-component (2K) epoxylijmen. Bestaan uit een losse hars en verharder, die direct voor gebruik worden gemengd. Uitharding begint meteen na mengen, bij kamertemperatuur of versneld met warmte. Flexibel inzetbaar in assemblageprocessen zonder verhitting

Cyanoacrylaten – beter bekend als secondelijmen – staan synoniem voor snelheid. Binnen enkele seconden creëren ze een sterke verbinding, zonder menging, verwarming of extra apparatuur. Dat maakt ze tot een onmisbare lijmoplossing in onder andere elektronica, medische technologie, consumentenproducten en precisieassemblage.

Hoe werkt het? Het geheim zit in de luchtvochtigheid. Zodra cyanoacrylaat in contact komt met sporen van vocht op het oppervlak, start een kettingreactie: de monomeren polymeriseren razendsnel tot een stevig, thermoplastisch polymeer. Geen wachttijd, geen nabehandeling – direct vast.

Let op: ook de pH-waarde van het substraat speelt een rol. Op basische oppervlakken (zoals glas) kan de reactie té snel verlopen, wat paradoxaal genoeg een zwakkere verbinding kan opleveren. In zulke gevallen is voorbehandeling of een andere lijmkeuze aan te raden.

Siliconenlijmen zijn elastische, hittebestendige en waterafstotende lijmen die na uitharding een flexibele, rubberachtige hechting vormen. Ze worden veel gebruikt in toepassingen waar temperatuurbestendigheid, chemische weerstand en flexibiliteit belangrijk zijn, zoals in de automotive-, bouw-, medische- en elektronische industrie. Siliconenlijmen kunnen uitharden via twee hoofdmechanismen:

Polycondensatie-uitharding: Dit komt vaak voor bij 1-componenten (1K) siliconen. De reactie verloopt (bij de 1K systemen) door opname van vocht uit de lucht. Tijdens de uitharding wordt een bijproduct gevormd, zoals alcohol, azijnzuur, of methyl-ethyl ketoxime. De reactie is relatief traag en resulteert in een zekere krimp. Polycondensatiesiliconen zijn populair voor afdichtingen, beglazing en algemene industriële toepassingen.

Polyadditie-uitharding: Dit mechanisme wordt gebruikt in 2-componenten (2K) siliconen en sommige 1K-varianten. Het is een platina-gekatalyseerde reactie waarbij geen bijproducten vrijkomen. Dit zorgt voor een snellere en gelijkmatige uitharding, zelfs in afgesloten ruimtes of dikke lagen. Polyadditiesiliconen zijn geschikt voor elektronica en hoogwaardige industriële verlijmingen.

Hotmelt-lijm (of smeltlijm) is een thermoplastische lijm die wordt aangebracht in gesmolten vorm en uithardt door afkoeling. In tegenstelling tot veel andere lijmen ondergaat hotmelt geen chemische uitharding, maar vormt het een binding via fysische hechting. Fysische hechting ontstaat door een faseverandering: de lijm smelt bij verwarming en hardt weer uit bij afkoeling. Hierdoor blijft hotmelt thermoplastisch, wat betekent dat de hechting opnieuw kan worden verzwakt of hersteld door hitte.

Hotmelt-lijmen worden veel gebruikt in verpakkingen, meubelproductie, textiel, elektronica en automotive-toepassingen.